İlke Gökdemir
Türkiye’nin geleceğini asıllı bir formda değiştirebileceğini bildiğimiz bir seçim sürecindeyiz. İkinci tipi bekliyoruz ve milyonlarca biz, bununla yatıp bununla kalkıyoruz. Sanırım sokaklarda bu kadar siyaset konuşulduğuna daha evvel çok az denk geldim. Ortalık seçim siyasetinden toz duman, oy pragmatizmi şahikasında.
Bu seçim odaklı siyasete dair derdim çok lakin asla önemsizleştirmiyorum. İktidarın savunduğu ne varsa tam karşısında gayret veren birisi olarak, şu anda bu türlü bir seçeneğim de yok esasen. Ancak bu seçeneksizlik de konuşulmayı hak ediyor. Herkes üzere benim de günlerim gecelerim bu kısa orta periyoda ve 2. çeşide odaklanmış durumda. Elimden ne geliyorsa yapıyorum. Sandık bekleyeceğim, kimi görürsem buna ikna etmeye çalışıyorum. Daha fazla oy kullanılması için de tekrar elimden ne geliyorsa deniyorum. Umudumu da koy vermiyorum, güçlendiriyorum. Ama neden bu hayat memadın eşiğindeyiz diye düşünmeden de edemiyorum. Birinci cinste alınamayınca korkuyu, üzüntüyü ve hatta kimileri için hayal kırıklığını anlıyorum. Herkes kazanacağını düşünmek istiyor ve umudunu büyütüyor. Yılgınlığı anlamaktaysa zorlanıyorum. Zira uğraş bizim çabamız.
Nasıl bir parti siyaseti yapılıyor, bir seçimin kıyısında biz neden yalnızca bu siyasete sıkışmış bir haldeyiz? Hem telaffuzda hem pratikte… Halbuki öbür türlü bir siyaseti hayal etmeliyiz, öbür türlü bir siyaseti konuşmalıyız ve örgütlemeliyiz. Yoksa aslında hiçbirimizin hayatı için gerçek manasıyla bir şey vadetmeyen, alanın büsbütün daraldığı bir çoraklıktan çıkmak güç. Dar alanı aşan bu siyaseti yıllardır feministler örgütlüyor. Muhafazakarlığın iktidar tarafından daima pompalandığı, bunun elbette süratle ve direkt karşılığını da bulduğu, adım adım bayanlar lehine kazanımları aşındırmak ve geri almak için bilhassa son periyot hükümetin canını dişine taktığı düşünülürse bayanların siyasal alandaki kelamına, örgütlenme gücüne ve dönüştürücü siyasetine bakmak düzgün olacaktır. Türkiye’nin son 10 yılını burada anlatmama hiç gerek yok. Süreç en nihayetinde, bayanlar ve LGBT+lar için yazılı bir evrak olarak en kıymetli kazanım olan İstanbul Sözleşmesi’nden çıkmaya vardı. Ve fakat başka taraftan bu son on yılda pek çok farklı bayan örgütlenmeleri oluştu, genç bayanlar ve LGBT+lar üniversitelerde gitgide daha fazla örgütlendi, 25 Kasım ve 8 Martlar her geçen yıl artan ve sokakta yüz binlere varan kalabalıkla kendini çoğaltarak var oldu. Zira bayanlar, asıldan ve bayanların özgürlüğü için olabilecek en gerçek yerden, hayatlarının tam ortasından bir siyaseti örgütleyebiliyor. Değişerek, dönüşerek güçlü bir halde var oluyor. Hayat üzere siyaset de tek çizgide ilerlemiyor.
Toplumsal bir kutuplaşmayı konuşuyoruz uzun müddettir. AKP’nin daima buna oynadığını, tabanını konsolide etmenin en yeterli yolu olarak gördüğünü elbette inkâr etmek mümkün değil. Ancak artık geldiğimiz noktada bu türlü keskin iki kutuptan kelam edebilir miyiz emin değilim. Erdoğan’a oy veren herkesin tek ve ortak bir muradı olabilir mi? Hüda Par’ın mecliste olması mesela? Meskene giren yaşlı ya da engelli bakım takviyesi devam etsin isterken, Tekrar Refah’ın bayanlar için hayal ettiği siyasetleri da her oy veren birlikte istemiş midir? Erdoğan’ın gitmesini isteyen bizlerin kendi hayatlarımız için bu ülke için hayalimiz o kadar ortak mı? Bunun farkındayız zati ve bir gayeye odaklanıp bunu bir kenara bırakıyoruz. Ben de şahsî olarak şu an bu türlü olması gerektiğini düşünüyorum. Vakit o vakit, muhakkak! Ancak sanırım sıkışmış ve derinliksiz bir siyasete mecbur kalmış olduğumuzu da kabul etmeliyiz. Kazanmak için geniş kitlelerin buna ikna olması ve dahil olması gerekiyor ki seçim kazanılsın. Umudum elbette var yanında tasam da. Başka taraftan alınan seçim sonucuna bakarak hiç de az değiliz diye düşünüyorum. Ama iktidarın değişmesi için (henüz) yetmiyor. Zira muhtaçlığımız olan yalnızca seçim pragmatizmiyle ortaya çıkmamış, art planı, toplumu ve dönüşümlerini güzel okuyan, geleceğe dair güçlü kelam üretebilen bir siyaset. Bunun da yansıdığı bir parti siyaseti.
Birinci cinsin sonuçlarından sonra, anket sonuçları kısmını öteki bir tartışma konusu olarak bir kenara koyarsak, MHP oylarının beklenmedik yükselişini konuşuyoruz. Kürtlerin açıkça sesinin duyulduğu, ülkenin geri kalanındakiler kadar siyasette belirleyici olabileceği gerçeğinin bulduğu bir karşılık bu. Evet ne palavra dolanlar, evet nasıl algı operasyonları, düzmece görüntüler, düzmece broşürler.. Fakat sonuçta karşılığını MHP oylarında bulan şeyi, Türkiye özelinde yalnızca tüm dünyada sağın yükselişi ya da vaktin ruhuyla açıklayamayız. Ya da gencecik insanların kendini en ok milliyetçilikle tanımlamasını. Bu ülkenin yakın tarihi, askeri tahlilden öbür şeye kapı aralamayan, katliamlar ve yok etmeye çalışmalar tarihi ne yazık ki. O vakit bir seçim kazanma yolunda, geride toplumsal ortaklaşmaya dair hiçbir siyaset yürütmeden yalnızca Kürtlerin oylarını çok alabilmekle, kitleselleşmek de mümkün olamıyor. Öte yandan birinci tıbbın akabinde en dramatik halde yılgınlığına yenilenler, Kürtlerin on yıllardır verdikleri var olma uğraşını aklından çıkarmamalı.
Muhalefet kazandığında elbette daha yeterli olacak, en berbat haliyle bile daha âlâ olmasının yolu açılacak. Derin bir nefes alacağız katiyen lakin güllük gülistanlık olmayacak ülke. En makûs gelecekse de uğraş bizim gayretimiz olmaya devam edecek. Ona tutunacağız, hayal edeceğiz ve gayret etmeye devam edeceğiz.